Brandalm

In de vroege morgen lagen de bergen nog volledig toegedekt onder de wolken. De buitentemperatuur gaf een -4°C aan, en vanacht had het nog lichtjes bijgesneeuwd, nog steeds te weinig voor de tijd van het jaar.

Tijdens het naar de bakker rijden begon het over het dachsteingebergte lichtjes op te klaren, en kwamen de eerste vlekjes blauwe lucht langzaam te voorschijn. Afwachten maar wat het weer ons vandaag verder brengen zal, was de boodschap.

Na het ontbijt zag het weerbeeld er al veel beter uit, de bergen waren alweer zichtbaar onder een blauwe hemel, met hier en daar witte stapelwolken. Mooi weer om vandaag opnieuw de bergen in te trekken richting Ramsau om daar een wandeling aan te vatten van een drietal hutten. Zonder enige verwachting van wat er komen zal trokken we richting de  huttenweg. De weg was goed begaanbaar, de verse sneeuw had ervoor gezorgd dat de gladheid verdwenen was. Verschillende luchtballons hingen over en tussen de bergen, enkele die er zelfs in de witbesneeuwde weiden landden, de moeite waard om dit moois te aanschouwen, zoiets zie je tenslotte niet elke dag!

Na een klein half uurtje klimmen kwamen we reeds aan de eerste hut, het dachsteinhaus. Deze is zeer mooi gelegen op de berg met een geweldig panoramisch uitzicht over het ganse Ramsau-gebied. Ook hier weer konden we genieten van de  grote verscheidenheid aan ontelbare bergketens, geweldig mooi!
Aan de hut zelf bevind zich nog een soort van bijhuisje waar je het houtsnijwerk kan bewonderen dat in het dachsteinhaus verkocht wordt. We besloten om eerst verder te trekken richting onze tweede hut, met name Brandalm.
Ik ben hier al enkele malen geweest en vond het meer dan de moeite waard om dit natuurschoon ook aan Maria en Maggy te laten zien. In alle rust en genietend van de omgeving klommen we steeds hogerop. Met de verse sneeuw op de dennen gaf dit alles ons echt wel het winters gevoel mee. Na ruim een half uur zagen we dan eerst de Austriahütte te voorschijn komen, deze ligt iets hoger gelegen en schuin boven de Brandalm. Jammer genoeg is deze hut in de winter gesloten, daar zij normaal gezien niet te bereiken is door de grote hoeveelheid sneeuw. Enkele minuten later kwamen we dan uiteindelijk toe bij de Brandalm-hütte. Toch stelde ik voor om eerst nog verder te trekken naar de Walcheralmhütte die een half uur verderop lag, en daar eventueel onze middagpauze te houden en dan terug te keren.(en dit alles wel om een bepaalde reden, welke zou onderweg hen wel duidelijk worden). Voor de éne dame geen probleem, de andere daarentegen begon lichtjes tegenwind te geven, vragen en uitdrukkingen als; is het nog ver?... waarom nog een andere hut?.... Waarom verder gaan dan deze? ..... zovele waarom's?... Zelf probeerde ik haar duidelijk te maken dat dit wel een reden had, en het te maken had met leren je grenzen te verleggen. Ook dit drong in het begin niet tot haar door, en sprak me in alle talen tegen, zodanig ze niet in zichzelf hoefde te keren wat de echte reden voor deze verdere tocht eigenlijk was. Ze haalde weer iets anders naar boven om op die manier niet verder te hoeven trekken en verweet me haast zelfs op een bepaald moment dat ik haar aan het treiteren was. Ook op dit moment bleef ik haar rustig duidelijk maken dat ik echt wel rekening met hen hield, perfect weet en aanvoel waar hun grenzen liggen en deze enkel volledig wil benutten. De angst (van haar innerlijke blokkades) nam het op dat moment echter van haar over, waardoor ze nauwelijks opnam wat ik haar duidelijk probeerde te maken.

Op een gegeven moment kwamen we op een plaats tussen een verscheidenheid aan bergen, links van ons een bergflank met veel sneeuw en weinige dennen die zoveel zachtheid en tederheid uitstraalden,  rechts van ons de bergen die  dicht bebost waren, waardoor alles veel grauwer en donkerder leek. De plek bij uitstek om haar tot bewustzijn te brengen wat er innerlijk op dat moment  aan het wringen was. Ik vroeg haar om het hele landschap eerst in haar op te nemen, en nadien een keuze te maken welke berg ze verkoos en welk gevoel dit alles geeft! Een switch van haast 360° brak in haar los, onder het ogen zien van dit bergfenomeen kwamen er verschillende gevoelens en emoties in haar naar boven, en liet ze haar tranen de vrije loop,die ze gedurende de hele wandeling (en avond ervoor) met zich meegedragen had als een zware last. 's Morgens bij het ontbijt en vertrek zond ze deze boodschap al uit, zonder het zelf te weten, hoe gewrongen ze met een bepaald trauma en daarbij gepaard gaande emoties zat. Zelf gaf ze dit aan met ik voel me niet goed in mijn vel, weet niet wat er allemaal gaande is met me.....! Bij dit verwerkingsproces heb ik haar dan ook bijgestaan om dit trauma te verwerken, waarna ze nadien totaal opgelucht, zonder enige tegenstribbeling verder is gegaan richting laatste hut! De laatste meters echter kregen we een andere proef mee, we zagen het dak van de hut wel liggen, maar mochten de skipiste niet betreden om onze oversteek te maken richting hut. Haar reactie hierop was; geen probleem,we keren terug en nemen onze middagpauze wel in een andere hut. Mocht dit gebeurd zijn voor haar verwerking, dan zouden we een hele preek te horen gekregen hebben. Integendeel zelfs, ze genoot vol overgave van de wandeling en was dan ook ontzettend gelukkig dat ze deze wandeling tot het eind mee heeft volbracht! De vermoeidheid die ze van deze morgen en tijdens het begin van de wandeling had meegedragen was totaal verdwenen. Ook dit werd haar duidelijk dat dit niet te maken had met een lichamelijke vermoeidheid, maar eerder een emotionele vermoeidheid die in het begin haar belemmerde om optimaal te functioneren en zich hierdoor uitgeput en zonder energie voelde.  Het was mede één van haar mooiste wandelingen geworden! De levensles die ze hierdoor meegekregen heeft:  laat niets je weerhouden om door te zetten in het leven, verleg je grenzen en bereik je doel! Je komt er sterker uit en geeft je een enorme voldoening!

Tijdens onze terugweg was het dan ook een zeer ontspannen sfeer, genietend van het mooie landschap, om ons nadien te trakteren in het Dachsteinhaus op een appelstrudel of heidelbeerkuchen want na zo een lange tocht hadden we dit dan wel verdiend. De Heidelbeerkuchen was een traditioneel huisgemaakt gebak, wel lekker maar enorm zwaar. Voor in de toekomst niet echt voor herhaling vatbaar. Het was al donker geworden als we opnieuw aan het beginpunt toekwamen. Die vrouwen worden hier nog echt nachtraven, het wordt steeds later en later, maar dit is ook genieten, de verlichting van de huizen, het lijken wel gouden diamanten die schitteren op de berg als parels in de natuur!

Voor de avondmaaltijd werden ik en Maggy weer in de watten gelegd door Maria die zorgde voor een lekkere warme maaltijd met de nodige vitaminen van aardappelen en groenten! Best gezellig tafelen met ons 3, nog napratend over de voorbije dag. Maar dan kwamen stilaan de eerste geeuwaanvallen opzetten om te melden dat stilaan het moment van slapengaan was aangebroken.  De dagen vliegen hier dan ook razendsnel voorbij!