Laatste vakantiedag van Sander

Vandaag was het jammer genoeg de laatste dag vakantie voor Sander en daarom hadden we besloten dat hij zelf een keuze mocht maken hoe onze dag in te vullen. Het weer was ons alvast goedgezind en daarom had hij gekozen om nog een keer met de 'Papageno' kabelbaan naar boven te gaan. Geen slechte keuze want het is dan ook een wondermooie plaats waar je nooit wordt op uitgekeken.

Voor de nieuwkomers Maria en Maggy was het de eerste maal dat ze deze tocht mee ondernamen, en we waren beide dan ook wel engzins benieuwd hoe hun reactie en mening over deze plaats ging zijn.

Met zijn vieren en ons Vicky begaven we ons te voet richting de kabelbaan. Eens we ingestapt waren en we enkele meters van de begane grond verwijderd waren, ging er een wereld van enthousiasme en genieten voor hen open. De kabelbaan die ons steeds hogerop voerde, met de steeds kleiner wordende huizen in het dal en met zicht op de Bischofsmütze en Dachtstein was het als een nieuwe wereld die voor hen openging.

Op de top van de Rossbrand begaven we ons dan richting wandelweg, die ons naar de Karhütte en de Radstätterhütte zou leiden. Op verschillende plaatsen hebben we dan ook even halt gehouden om hen te laten genieten van de mooie uitzichten. Het was voor ons beide dubbel genieten als je hun tevreden blikken zag, hoe zij van al dit moois genoten!

Ik had hen de keuze gelaten om tot aan de Karhütte te wandelen of iets verder tot aan de Radstätterhütte te gaan die maar een tiental minuten verderop lag, maar met een geweldig mooi 360* panorama-uitzicht van bergtoppen! En zoals we ook gehoopt hadden kozen beide natuurlijk voor het laatste! Wanneer we bijna aan de Karhütte toegekomen waren vertelde ik hen pas dat ik voor hen een verrassing in petto had.... wat deze zou zijn, dat zouden ze op dat moment dan wel merken.....! Enigzins toch wel benieuwd, want dit kon je aan hun ogen zien ook al zeiden ze dit niet wandelden we verder tot we de eerste hut bereikt hadden. Maar dan kwam er de verheldering welke verrassing voor hen te wachten stond....een korte, maar fikse helling in de sneeuw die je eerst diende te trotseren alvorens je de Rädstätterhütte en de top van de berg bereiken kon. Vol energie en met een stevige vastberadenheid om de top te halen begon Maria als eerste aan deze uitdaging. De eerste stappen gingen vlot... maar dan begon de sneeuw het tegen haar op te nemen, het leek haast als een gevecht tussen hen beide, zij of de sneeuw, wie zou het halen.... maar zoals ik ook vermoedde zette ze gewoon door, dan wel met de nodige gekke bewegingen en glijpartijen. En natuurlijk liet de sneeuwpret dan ook niet lang op zich wachten,
een geschater alom, en de lachtherapie begon....!

Maggy had het hier iets moeilijker mee. Deze helling bracht bij haar plots een onderliggend trauma uit het verleden naar boven, waarvan ze zich helemaal niet van bewust was. Ik stelde haar in de eerste plaats dan ook dadelijk gerust en gaf haar de nodige tijd en ruimte om zelf te beslissen om aan deze korte, maar krachtige helling deel te nemen ja dan nee, en maakte haar duidelijk dat ze dit helemaal niet hoefde te doen als ze er zelf nog niet klaar voor was.
In het begin nam de angst het telkens van haar over, als ondersteuning gaf ik haar enige verduidelijking  wat er op dat moment met haar innerlijk aan het gebeuren was, en werd ze zich bewust van het probleem dat ze al gedurende vele jaren op haar schouders als een zware last meedroeg. Eens dit bewustzijn dieper en dieper tot haar begon door te dringen besloot ze 'ZELF' om de helling te trotseren. De gedrevenheid van
het overwinnen die het hier overnam van de angst die haar voorheen nog verlamde,  maakte dat ze helemaal alleen, zondere enige hulp de top  heeft bereikt....
Eens ze boven op de top aangekomen was namen tranen van geluk en overwinning de vrije loop door het bevrijdende gevoel!
Een mooi voorbeeld dat hier plaatsvond van doorzetten en niet opgeven in het leven!!!! Voor mezelf, missie geslaagd!

Eens ieder van ons boven op de top van de berg toegekomen was ging er een geweldige wereld voor ons open met een energie-uitwisseling tussen natuur en mens die niet te omschrijven viel! Ieder van ons beleefde dit op zijn eigen manier.... de éne persoon stil, de ander met een traan!

Na een poosje werd het dan stilaan tijd om opnieuw de terugweg aan te vatten, daar de laatste afvaart van de kabelbaan om 16u plaatsvond.
Maar nu verliep de afdaling van de fikse helling veel vlotter en was enkel de lachtherapie nog van toepassing. Schuiven en glijden maar, was er zelfs ééntje bij die haar bed hier blijkbaar wou gaan maken, maar bleek uiteindelijk voor haar dan toch wat te fris te zijn..... !

Onderweg genoten we nog verder van de mooie uitzichten en konden we op deze hoogte zien hoe de avond stilaan zijn intrede deed!
Mooi uitgerekend waren we dan iets voor 16u bij de kabelbaan terug, die ons opnieuw tot in het dal bracht!

We besloten samen om nog eerst langs de Konditorei te gaan om ons te trakteren op een lekker stuk taart! Dit hadden we toch wel verdiend!
Zo nieuwsgierig als we allen waren konden we niet wachten en vroegen we Sander om even de foto's te laten zien, die hij had genomen tijdens onze tocht van vandaag. En bij het zien van sommige foto's .... ja, je raad het wel zekers,.....sneeuwpret verzekerd. We laten jullie meegenieten!

Vandaag was een mooie dag, een rijke ervaring voor ieder van ons, ook op energetisch gebied, wat de bergwereld ons als heling in alle zuiverheid aanbied!